vertaling van: de man dy’t rinne moat
correctie: Petra Else Jekel
ISBN 90 5615 049 9
Haniahof, Haniasteeg 57
8911 BX Leeuwarden
E-mail: bornmeer@wxs.nl
Internet: www.bornmeer.nl
INHOUD
BRUGMAN BRUIDGEGOM
zij woont in een brandend
huis
voordat de
nacht met haar fluisterdeken komen kan
IS YOUR BEING SERVED
MIJN MARS
BELOOF ME
een zegen de regen op
zijn snuit
OP KROKODILLENHANDEN
zijn armen zijn de
stelen van een vork
DE WROETER
ZIJ HEEFT HAAR GOUDEN
HAAR VERZILVERD
zij
vindt het niet erg dat slaap niet komt
tien uur ’s
ochtends een vroege winterwind
DE NIEUWE STAD
GUNT JE EEN HAP DOOR DE KEEL
een poort worden de
vrouw binnengaan
ze begint
haar kreunen en grommen onder de handen
NIEMAND KIJKT HEM AAN
MET SCHWITTERS DOOR HET
STEDELIJK
opa was een
merzbouwer van het eerste uur
LUCHT
WITTE KELK
MEDEUS
DE DIRIGENT EN DE DANSENDE
STERREN
COLD TURKEY VAN EEN RODE DROOM
hij is de man
zijn handen koud van het
balsemen
zij wou vechten voor de steen
overal woonde ze aan
de rand van het bos
toen ik bij haar was
nu hij op de
vlakte een standbeeld geworden is
jij bent de man die zingen
moet
het is stil op en om de
boerderijen
BREMER B-SIDE
bladeren
aan de toppen van kale wilgentenen vlinderwieken
Het
café is nog gevuld met de drukte
RUIG
van je aanstaand sterven ik dacht
dan zal ik zingen zingen om wat
ik nog van je weet voor de poorten van de hel
op schoot en begin uit dit dode schrift
dat ik niet machtiger ben dan
welke taal ook je op te vissen
onder een brug te trekken en
jezelf in paniek een nat pak bezorgde zo
zal dit lied mij niet kunnen mijden
ik heb de krappe jongenslaarsjes bijna aan
kom bind me de houtjes onder
het ijs is dun als je vermoeide gezicht
door waterige ogen staar je me aan
kom nog een keer uit je dik wollen graf
en bind me de houtjes onder
het water zal ons over zich heen zien vliegen
waar onze eerste reis met haar begon
in onze gedachten over doorzichtig zwart
over pas op kijk struikeltakken en
ik probeerde het ijs te breken met
kinderhumor met kinderhanden
maar jij was bij je vrouw ziek thuis
waar door witte winterdeken groen gras
verstomd werd groen gras dat voorheen
je zachte zolen kende voeten die nu
als geen ander beter nog dan moeder
kenden deze slootjes en weilanden jou
dit dorp met haar kerkhof vol bekenden
dichtbij de boerderij waar jij
jezelf het zenden en het drummen leerde
waar je vader je galopperen zag
het zadel een naakte paardenrug
vroeg ging de schep voor hem de grond in
die mij drie maal zijn naam leende
toen ik nog geen vader heten kon
ik heb de krappe groene jongenslaarsjes aan
bind me de houtjes onder
het ijs is dun als de tijdelijke afstand tussen ons
nu ik over de grenzen heen je droog aan kan kijken
moet je me nog een keer de houtjes onderbinden
of klim nog een keer in de pen
en laat het papier ons over het ijs
zien vliegen jagen janken
muziek die je met de sleutelbos laf
fel tegen de oren sloeg recht
in z’n zak trapte flauwgevallen zogenaamd
tegen directeuren bleef je kwaad
thuis waar je tussen het kromme en het rechte
je eigen diepe pad van medelijden ploegde
in je buik toen je het kruis niet meer
om de nek kon dragen en je moeder
geen hemels huis meer had om je in op te wachten
deze wereld is de echte
tussen mij en haar was jij de brugman en de bruidegom
nu is het wreed zomer liggen de houtjes
ingevet in de kelder
voor ons dansen schaatsenrijders over het water
het water is als een blauwe lei
zo schoon zo donker
terug naar boven
zij woont in een brandend huis
elke storm neemt een pan van het dak
het is koud haar tanden klapperen
buiten bedenkt iemand nieuwe verkeersregels
fietst verder een oude man
kranten om het lijf gebonden onder de kleren
zij loopt naar buiten met een mand vol was
zwarte lakens zwarte dekens zwarte
sloop zij ziet dat de weilanden ook branden
het heeft geen zin om buiten te zijn
liever terug naar de muren
de dansende vlammen op zijn portret
post valt ongevraagd door de deur haalt
knisperend de mat niet haar kat
springt bij haar op schoot met een
plantaardig streelverlangen giet zij nog
wat spiritus over de fotoalbums
veegt de as van haar bril en leest
en leest en leest
terug naar boven
voordat de
nacht met haar fluisterdeken komen mag
trekt de mist een gordijn van flinterdunne polonaisespoken
over het water van het meer van dit eiland dat maar niet naar bed wil
zonder een verhaal voor het zachte slapen nou toen dan maar
het lijk van een vogel dat op een slaafs braaf hondje lijkt
de witte aan elkaar geplakte veren de onderkant van de dichte snavel
als een hondenkin plat tegen de grond de trieste waterogen kijken
van een groep kraaien die in hun zwarte zondagse pronk
witte plukken haar door de lucht laten vliegen als paardebloempluisjes
blijven steken en zich overgeven in geëmulgeerde grijze
wolken die onzichtbaar als vioolpartijen in Goreçkis derde
over elkaar heen schuiven oogleden knipperen worden zwaar
wat zet de haren op je huid nog recht overeind
na zoveel levendige elegieën na zo’n overdosis Fries requiem
terug naar boven
kaatst het blauw van zwaailichten af op de gele trein
die aan een stuk door de schouders lijkt op te halen
er is hier geen station de wachtende reizigers die
verderop ongeduldig op het perron
van hun horloge naar de zwijgende speakers kijken
beginnen met elkaar te praten over tijd en verwachtingen
het ambulancepersoneel groet de brandweer
terwijl pneumatische blikopeners tegen
de onbeweeglijke inhoud
hoe heet u en van welke familie
dan ligt het dak op de grond en moet het stuur eruit
een groepje mensen staat al een poosje te verkleumen
ze hebben tijd om de thermoskannen open te draaien
vouwen de handen om de warme koppen
de damp van de donkerbruine koffie komt omhoog
wordt meegenomen op de wind naar de neusgaten van
het ambulancepersoneel in plaats van een anonieme
komt het hoofd in een doorzichtige zak
in hun monden proeven ze nu gestold
bloed de koffie blijft steken in hun kelen
enkelen doen de ogen dicht anderen weten niet meer
hoe dat moet en draaien de nekken om als uilen
verder als ze dachten dat ze konden
het ruisen van twaalf politieradio’s wordt gestoord door
het krakend Gregoriaans koor dat het over een grote brand
in een matrassenfabriek heeft zware shagsigaretten belanden
in het natte gras tussen de laatste
zweempjes rook blijft één iemand staan hij wordt niet
aan de jas getrokken hij is een zak botten een schim
van wie hij familie was?
terug naar boven
met haar opstandige karakter
hier legde ze de droge bedoelingen
van het land bloot in duizend kraters
hier barst het vel van een planeet
namen van lege vaarten kleven
hier ontkennen dwalende lichaamsloze zielen
in limbo hun uitgebrande verlangens en bevroren gedachten
hier valt alles een paar keer per dag door de mand
jij bent het spookschip ik je vergane haven
dit zijn de vergeelde kaarten op tafel
die ik tekenen kan
terug naar boven
naakt slaat hij me in m’n slaapkamer
met zijn gebrek aan schoonheid zijn dertien
jarige vraagtekenlichaam waar iets mee moet
geslacht dat hangt als hondenogen als het
staat niet te troosten mijn woordloze
grote bek dicht stijf dicht gemetseld
geen kant op geen scheur in de muur
geen nooduitgang in een kinderkamer
spijker dan mijn ogen met de hardste
klauwhamer die je kunt vinden schoon
en giet bijtende zeep in alles wat niet open wil
terug naar boven
een zegen de regen op zijn
snuit
de lange slaap om in te groeien
het schone prikkeldraad dat hem opvangen zal
de winkelhaak die kort op boze ogen rekenen kan
de blokken hout die bootje worden
het groene wier dat de kikkerdril
nee nu hij met een schepnetje en dat mee naar school
achter glas en de meester die dit opnieuw ziet
de lap op zijn knie zijn oren als zeilen
het zelfportret dat meer weg heeft van een apenkop
de kleur die huid voor hem heeft
de mestlucht in zijn kleren
één keer in de week in bad
kauwt hij op de salmiakstaaf in het vak
van zijn bureau de tandensporen in het rode dopje
dat over de vloer rolt een slinger van woorden
singer singer naaimasjiene
de naald vlijmt net bij moedervingers langs
het garen in appellapje spijkerstof
appellapje spijkerstof kauwgombal onderaan
in de spoetnik ijsbeker
hij wordt gelanceerd voor een gulden door het zitje
Piet Patat als zij goed gemutst is
als zijn moeder goed gemutst is dralen ze niet
te lang bij de lapjeswinkel kiest hij
gauw een appellapje en niet een beertje collargol
komt de dominee al snel op visite in een huis
waar geen geloof woont
maar hij houdt het met de dominee op zijn oranje kreidler
tobt over randvoorwaarden hoe opgenomen
in een groep hoe voor lief te nemen
appellapje spijkerstof appellapje spijkerstof
een naald net bij moedervingers langs
is een zegen
terug naar boven
waren krokodillen oorlogsschepen in de ooghoeken van moeders
in droge zwempakken T-shirts en korte broeken
die lachten roddelden en resten snoepgoed van kindermonden veegden
luiers verschoonden de gebruinde badmeester toeriepen
en een half uur voordat ze zouden vertrekken nerveus naar de klok
op het badmeesterhokje loerden een zoontje kwam jankend aanrennen
omdat hij van z’n mat afgeramd was
de ogen rood van het chloor de zwembroek te klein ze lachten
zijn jongeheer keek nieuwsgierig door een van de slappe pijpen
onder gymnastiek het sportbroekje bespottelijk hoog op
het jaar van optrekkend schaamhaar
en hij bleef maar spelen
terug naar boven
zijn armen zijn de
stelen van een vork
die hij onder haar warme lichaam schuift
kijk z’n handen komen er aan de andere kant weer uit
haar linker borst valt tegen hem aan
het water van het bad schuimt en is niet te warm
laat ze hem luisteren naar het instorten van zeepbellen
haar verhalen over dromen haar teen speelt met de stop
over de tafel ligt een kleed met daaronder croissants
thee en beschuit met bruine suiker en aardbeien
haar lever is stuk haar lippen zijn geel
ze is moe en wil weer naar bed
hij stopt haar in en zal gaan eten
terug naar boven
Paul Simon You can call me All
man op een kerkhof
’n tekenfilmkerkhof
recht zijn rug tegen een steen
in de schaduw van een boom staat z’n tv
op het scherm brandt een open haard
hij brengt zijn handen er dichter bij
niet uit de zwarte lijnen vallen
mag me niet
bewegen zonder dankbaarheid
of lijntrekkersmedelijden
op mijn kerkhof
m’n tekenfilmkerkhof
het gras en het sneeuwklokje
warmt z’n oogleden op
schopt hem verder
mijlen dieper de droomwereld in
waar hij met een rotgang in valt als kind
zich knapperig voelt
bij woorden als eind en begin
steken blijft in dagen
uit krappe kleren groeit
bij z’n ouders de deur
niet langer platloopt
en de knopen van z’n jas
ziet knappen
’t tekenfilmkerkhof
brandt hij z’n tong
terwijl hij z’n droge
lippen likt
prevelt hij
aye aye tequila
trekt aan z’n jas
en draait zich om
loopt over huid en haar
die we lieten vallen
en raken hem de man
op het kerkhof
’t tekenfilmkerkhof
z’n lichaam reageert als een snaar
op de hals van een contrabas
ze beginnen met elkaar te trillen
eentonig als onwennig ruisen
op een nachtelijke radio
waar ben je?
vreet je geluid bij ochtendlicht
ritselkrant
voorbij stuivende auto’s
stofzuigergeluid vogels
auto ritselkrant
stofzuigergeluid
fafoem
voor een vergeten prijs
wat het zoute water en de felle zon
eerder tevergeefs probeerden
was nu in één nacht ijs
en net was het alsof ze zelf
nog op de knie
haar buik nog onbewoond
door een zwanger verleden
dat verhaalde van een mes
en de wolf z’n steentijd
zij wilde de geschiedenis
wel in de staart bijten
maar het haar zat ervoor
en in de knoop
ze is de draad kwijt
kamt met de borstel
een pad door zichzelf
en het haar uit het hoofd
weet ze niet of ze haar moeder is
of als de tweede druppel
water op haar lijkt
zij
vindt het niet erg dat slaap niet komt als ze haar tere ogen
langzaam dichtdoet en de andere helft van het bed leeg blijft
draait zich niet meer om uitgewroet uitgeroerd lepeltje prakkeseert
ze lepeltje tegen de open gordijnen ligt in oud licht dat sterren
jaren geleden naar haar uit begonnen te steken
laat zichzelf verdrinken in zeeën van verhalen waar hij de stem
de steen om haar nek haar oranje drijvende redding in is
ze ligt aan beide kanten van het wateroppervlak
vergeet de onderkant vergeet de ziekte van haar dochter
die niet mee het graf in wil lacht verlegen
tachtig jaar van teddybeer vijfenzeventig van duimzuigen af
drijft een seconde van in de berm liggen met een ander vandaan
haar kunstgebit vindt afwaswater in een kopje
en haar lach moet het zonder tanden doen zacht als geprakte aardappels
haar mond ongedurig om de eeuwigheid te behappen
de oranje speelgoedkiepauto met dromen zal komen
en ze zal denken dat ze een nacht lang wakker is geweest
omdat ze maar de helft van het verhaal onthouden kan
en de andere helft erbij zal fantaseren
terug naar boven
woelt door het gekortwiekte haar
onder het blauwe vissershoedje uit
haar handen om het cellofaan
om de rode rozen die ze tegen het verdrogen
naar de grond houdt
de lage veterschoenen staan daar met ranke panty enkels
haar wachten is geen wachten op bus drie of zes
niet op de geblondeerde vrouw in de zwart leren jas
met de krijsende kinderwagen voor zich
niet op het paar dat haar voorbijloopt
niet op het meisje dat over haar sportfiets heen
half met de buik op het zadel leunt
het slot de roestige schuif de halve fiets omhoog trekt
in een warboel van sturen
er gaat iets door haar heen ze verliest een gedachte
luistert is dat haar telefoon
kijkt naar de bus die de vrouw meeneemt
hoe de bos rozen tussen de deuren verdwijnt
en alles aan haar fiets begint weg te rijden
terug naar boven
in een rest oranjeroze zonlicht smijt
het roet van haar schouders en in je bord met eten
en het groene water dat ’s nachts in de gracht
stilstaat bij haar stad
fluister je tegen jezelf met de vork in de hand
het helpt niet een complete dierentuin verdomt ’t
je mond in te marcheren
*
een poort worden de
vrouw binnengaan
haar in je laten varen met haar gewelven van beton
haar je huid aan het haakje hangen
en je binnenstebuiten stropen laten
maar ze zuigt je de ogen uit het hoofd
waar een drie dagen oud restje rode wijn
een olifantenpogo tegen je slapen danst
het prikt maar je bent niet langer beroerd
*
ze begint
haar kreunen en grommen onder de handen
van de orgelstemmer die opgaat in z’n werk
en de koffie koud laat worden als ze hem bij de hand neemt
en op weg naar zuiverheid huilt als een sirene
te knipperen met hun ogen ze draaien de kapjes
op de nikons tikken een pakje marlboro
met het open deel tegen de handen
zitten koerende duiven te wachten
op kruimels van deze heer z’n tafel
in ruil krijgt hij een tastbare naam
die ze onder begeleiding van het gonzen
van de elektromotor
als hij de Grote Markt oprolt
naar soortgenoten roekoeën
aan de door spijlen half
geamputeerde poten geeft er niets
om dat ze op het blauw leren dekje
op zijn benen en de baseballpet
op zijn kale hoofd zo nu en dan eens schijten
z’n vader hoort z’n gesmoorde vloeken
en luide razen om de ratten
die trotse pauwstaarten doodbeten
en meezeulden naar het hol onder het hok
hij denkt het schip is nog niet gezonken
neemt een handvol meelproduct uit de bedrukte zak
en lacht naar de verzekerde woorden onder de borden
met daglicht concurrerende neonreclame
wij komen naar de stad voor haar on top of the world
haar zap haar now for something completely different
haar drank haar nachtelijke rode belofte van verlossend plezier
wij komen naar de stad liefst
met een verstopte neus
terug naar boven
als er geen scherven helm of gebruikte kogels
in zitten zeg je toch wat over de oorlog
dat ik een duitser ben weet ik maar uit welk
werk doet blijken dat ik een eerdere baarmoederbevolker
of een halvegare zakbewoner ben
heeft ons vader z’n zaad nie waß gewußt voor het Kurt Schwitters
mocht worden
het is hier stoffig Tsead
de bezem moet door
je gedichten heen
en ze ruiken naar vuursteentjes kijk onder mijn nagels
zit modder maar mijn werk is schoon
alles wat ik maak is heelal
of het nu de rook van okselzweet is
of de uitstervende echo van een voetstap
op een keldertrap
de duitse hoogleraar zich elke dag
als hij zegt Schwitters looked after truth
het zou een misdruk kunnen zijn uit de kelder
van de krant kijk daar is de baas
zijn handen zouden wel van plastic kunnen zijn
handschoenen die aan z’n lichaam geplakt zitten
hij heeft geen armen enkel lege hemdsmouwen
de vette pens geloof ik wel
het bloesje zit strak om het spek gespannen
je proeft nu stront met steentjes en Quality Street
ik zit bij Petrus bij de hemelpoort
bij mij kun je de reiskosten declareren
het kaartje is me meer waard dan het geld
*
opa was een
merzbouwer van het eerste uur
hij maakte een garage van kippenhokken van oud sloophout
propte ook nog eens honderd konijnen
van verschillende rassen achter roestig gaas
en gaf ze gras te vreten dat hij kruide
in een zelfgemaakt karretje een kleine wagen
van balkjes en kunstmestzakken
en waarschuwt me voor m’n vingers
als hij met z’n nagels bij het scherpe blad
van de zeis langs schraapt
valt de kalk stuivend op de grond
van doden zijn wijsheid haalde hij uit de krant
en van oude meneren bijvoorbeeld zijn vaders
alles verder dan Leeuwarden is buiten de deur
Philips-peertje uit Eindhoven werd zijn universum kleiner
vielen de sterren op de rouwadvertentie
van de opengevouwen krant die hij als eerste las
hij liet de doden nog eens sterven
als hij z’n vrouw vanuit die papieren oorlog
vandaan rapporteerde over de casualiteiten van die dag
en nam dan een slok zwarte melk
de inkt van de krant aan z’n vingers
z’n vingers aan de flessenhals de melk
door de dorre keel
zou er dan bij mij een vingerboom door m’n mond
uit m’n buik vandaan groeien
verslind als ik je naam duizend keer
op m’n lippen heb gedragen
opa word ik dan
terug naar boven
laten vrienden zien hoe verliefd
we nu echt zijn we zoenen
met de tong met de lippen
verlegen schudden we elkaar de hand
draaien om elkaar heen
en dan zonder woorden
zoals niemand ons kent nemen we
afscheid van een leven samen
terug naar boven
hangt een mes dat in mijn toekomst kerft
ik verdraag het niet half dit werken
aan een rozige onsterflijkheid tevergeefs
alles wat mooi is met een naam
alles dat ademt de adem inhouden
geen ramen en geen spiegels meer
geen handen en geen kussen maar
naar de bodem van een wezen
in een zee van kreukeldekens
om het lied razend vluchtend
uit de natte beschutting
van haar dreigende huilplek te lokken
terug naar boven
om de kinderen die je niet wilt hebben
trek je wat aan van deze woorden
dit giftige lied mijn ongebruikte
voor het hijsen van de verkeerde zeilen
de bemanning te dronken
zo vol van overwinning en zo ver
van de vijand die zich in me schuilhield
met dubbele bijlen
ze zullen met de muizen net als ik
maar niet zonder de wetenschap
dat je die mantel aantrekt
en dat iemand zich het haar uit het hoofd trekt
terug naar boven
om te vergroeien krasten we namen en een hart
’s nacht verdreven zij en ik toekomst en verleden
met onze beschadigde lichamen verslonden we tijd
naar de beker maar het wijwater droogde op
zij blies het huis op waar ik scheef verbijsterd voor stond
in de geur van zwetende bielzen en nat hondenhaar
met een knorrig humeur liet ik vlinderstrikjes
wild ronddraaien en diamanten sterren op decolletés
dansen als bijen boven een korf vol honing
harmonie moest een kennel stervende honden
een handel in fluwelen doek achter de voeten worden
een halve waarheid waar ik liever
de hakken dan de tenen van zag
daar raakte ik van overtuigd
en zij een hoorn vol ruis bleek
COLD TURKEY VAN EEN RODE DROOM
hij is de man
die lopen moet
die lopen lopen
lopen moet
zo vol van begeerte
en roodverslaving
zo blind voor
hoe het land
er voor ligt, verdorie
dat hij lopen moet
lopen tot hij
doorzichtig wordt
en dun als lucht
verlangen
opgelost ziet
bij de zandbak langs
door de zandbak
het klimrek in
waar hij droomt
van woestijn
tonghagedissen
en stuifzand
zo dun als hij
worden wil
die lopen moet
die lopen lopen
lopen moet
waar geen hek
omheen past
*
zijn handen koud van het balsemen
smeren geen stenen graf in
dollen met eetlepel
achter huis
een weg terug naar een verleden
waar hij naakt uit mag beginnen
en luistert
hark – zwelen – zwijgen
zweetdoek – snotdoek – half uit je broek
houd je oor tegen de grond en ruik
in van spiegelramen een kaartenhuis
alles vuur nu ze vluchten wil en haar beeltenis
vlug als een bliksem in hem haakt
niet eens
hangt in stomme getuite lippen
een uitnodigend woord
voor een goudvisspelletje met haar
prikkeldraad – spijkerbed – eelthand – ik ben de aalman
en wacht weer op woord orakel
als zij stil blijft stil sleept zij hem het huis in
smijt hem op bed en bijt hem z’n oren af
bloed aan de hoorns in het tabernakel
mon accomplice
petite cherie petite
my gun is my gun is a gun
haar benen aan één stuk
schubbige zeemeermin
whirlpool geluk met haar
een treintje tsjoek tsjoek
er omheen misschien
zij mushipt een keer
van zo’n plan
heft de krop en zet af
bidt vliegt roofvogel
een tel boven hem
hij denkt mooi voor elkaar ziet koekkoek
en de wereld door zuiver prismalicht
een appel zonder pit of roodglans
een minder kontdraaierig schootbeest
of een kruiwagen streelverlangen
geen handvat
waar ze van houden kan
*
zij wou vechten voor de steen
en niet voor het huis voor zichzelf
daarom woont ze op de vlakte
die ’s ochtends een rondje om haar
standbeeld vlogen standbeeldblij
met het belletje om de nek
die haar geloof vervliegen zag
op het stenen bed
door hem stijf vereren liet
werd afstand van de aarde
die ze zich altijd gewenst had
*
overal woonde ze aan
de rand van het bos
waar ze haar hart bewaarde als een hondje
aan een ketting
een uil die op muizen geen bek wilde zetten
alleen whiskas vrat
dat hij jager werd een dode muskusrat hing
als een generaalsonderscheiding over z’n linker schouder
van de slapende uil ronselde ze een hand
vol vrijers die hem kwaad het bos uit smeet
ik geloof in vrede
door posses gekleineerd
en door een horde lovers bedonderd
*
toen ik bij haar was
droeg ze duizend en een
gezichten
maar niet één
dat ik schilderen kon
niet over haar maar over
de vrouw van het trieste meer
triest meer dat de zee
opzocht en een dal achterliet
en in zacht zand z’n botten begroef
zakken liet
ook met koude thee overgoot
het verleden had hem verlaten
bomen waren struisvogel
de grond in gekropen
standbeeldblij met een sokkel
*
nu hij op de
vlakte een standbeeld geworden is
van een boom waar dode uilen met de maskers
van haar duizend en een gezichten aan z’n takken
in bungelen fietst er een vrouw bij hem langs met een spiegel
onder de arm het krullend haar loopt naar onderen
ze lacht als een meisje en kijkt hem aan als een vrijer
hij heeft nu wel lang genoeg staan blauwbekken
ze weet nog een café dat open is en waar vissers komen
*
jij bent de man die zingen
moet
maar niet de man die ik zingen wil horen
niet over bomen en niet over rode dromen
dan breng ik stilte in je houten huis
en balsem harde woorden
terwijl ze over de tong
dansen van je droge mond
krult staart om je benen
hij pakt een schep en graaft
naar het pak van botten
laat nagels groeien
en bindt er een kwast van
schildert ogen op zijn nieuwe dambordjas
de man
die lopen moet
maar niet de man die ik zingen horen wil
niet over bomen en niet over rode dromen
en krulde een staart om je voeten
dat pak van botten op
en beschilder je met wolvenogen
het is stil op en om de
boerderijen
op een zaterdagmiddag rond theetijd
onderuitgezakt in de trein
tegen de randen van kopjes na
het smelten van wanden van suikermoleculen
de ontspanning van het deksel van de koekjestrommel
die nu aan de doofstomme televisie
niets door mag geven
straks zullen ze zonder gehoord te worden vallen
als de met sterren geborduurde nacht over mij
mijn olifantenhuid door Oelze geschilderd zag
hoe ze knapte welk gif aan haar ontsnapte
hoe enkelen m’n lichaam in glipten alsof ik de metro was
’s ochtends in cafés zonder soundtrack
waar ik m’n tekst vergat terwijl ik
met helder bier het vuur in me bluste
rolde jij de nacht in
er was geen ochtend meer moe genoeg geweest
een leger marcheerde door mijn aderen
niet trots niet eindeloos maar hongerig
naar horizon om op te vreten
een zwarte zwerm sprinkhanen als een deken
of een raam om stuk te slaan
bladeren
aan de toppen van kale wilgentenen vlinderwieken
in het café de chagrijn en het licht dat uit is boven de stamtafel
hij beledigt z’n klanten te grote binding met z’n gasten zegt iemand
en begint over een schrijver die ’s zomers de bergen in gaat met
geiten
of schapen in ieder geval geen koeien één keer in de maand naar
beneden
om de post loop ik door de stad door het park nog meer wieken
door de stad een kerk in en op het bankje word ik opgevangen
door rond blauw glas in lood met een rood hart op een statief
een rood knipperlicht van een camera recht tegenover me
in deze grote ruimte waan ik de aandacht op me gericht
terug naar boven
voor Jürgen Dierking
vechten tegen het verlangen je niet stevig tegen me aan te drukken
m’n handen als kopjes om je borsten te vouwen tot Klaas
Vaak de hele nacht met je te praten wil vechten tegen het verlangen
voor op je hoed en het zand in de holte van de schouder
die jij met de botten onder je vel die met het zwaard
in de schede en het kruis onder de maliënkolder
ik wil met jou kilometers verleden afleggen in stukken lintworm
de segmenten bij langs lopen meer nog meer
nog wil ik ribbed zijn ribbed for your pleasure
al is het maar een schittering van een druppel in je binnenste binnenste
kloppende warme kamer omdat ik geloof dat een deel van mij
zich in al die lagen van je thuis zal voelen als een ring om je vinger